Ludzie

Wygląd

Dom

Zakupy

Jedzenie

Jedzenie na mieście

Edukacja i nauka

Praca

Środowisko

Ustawienia fiszek

Fiszki mają swoje specyficzne ustawienia. Możesz wprowadzić następujące zmiany, aby dostosować swoje doświadczenie nauki słownictwa:

• Wybór liczby fiszek na ćwiczenie

  Możesz wybrać liczbę fiszek, które chcesz ćwiczyć podczas sesji pisania. Domyślna liczba to dziesięć. Wybranie mniejszej ilości słownictwa może być dobrym pomysłem, jeśli jesteś początkującym.

• Zmiana nieobsługiwanych znaków klawiatury

  Jeśli układ klawiatury nie obsługuje niektórych znaków specjalnych lub znaków diakrytycznych języka, który ćwiczysz za pomocą fiszek, system może zignorować niektóre z tych znaków. Znaki specjalne będą akceptowane jako ich najbliższe odpowiedniki w alfabecie łacińskim, jeśli to możliwe. Na przykład, jeśli słowo do wpisania to único i wpiszesz unico, ponieważ układ nie obsługuje akcentów, nie zostanie to uznane za błąd.

Symbole fonetyczne w wymowie norweskiej

Międzynarodowy Alfabet Fonetyczny (IPA) zapewnia zestaw symboli do reprezentowania dźwięków mowy. Poniżej znajdują się symbole IPA dla wymowy norweskiej, z przykładami i opisami, w tym z polskimi odpowiednikami dźwięków, jeśli są dostępne.

Norweskie samogłoski

• /ɑ/ - jak w tak, wymawiane /tɑːk/ (jak "a" w mama /ˈmama/)
• /e/ - jak w se, wymawiane /seː/ (jak "e" w sekcja /ˈsɛk.t͡sja/)
• /i/ - jak w bit, wymawiane /biːt/ (jak "i" w list /list/)
• /o/ - jak w sol, wymawiane /suːl/ (jak "o" w kot /kɔt/)
• /u/ - jak w hus, wymawiane /hʉːs/ (brak polskiego odpowiednika, podobne do "u" w angielskim boot /buːt/)
• /ø/ - jak w ønsker, wymawiane /ˈœnskər/ (brak polskiego odpowiednika, podobne do "u" w angielskim burn /bɜːrn/)
• /y/ - jak w fy, wymawiane /fyː/ (brak polskiego odpowiednika, podobne do "u" w francuskim lune /lyn/)
• /æ/ - jak w ær, wymawiane /æːr/ (jak "a" w raz /ras/)
• /øi/ - jak w høy, wymawiane /høy/ (jak "oj" w moje /ˈmɔ.jɛ/)
• /ei/ - jak w hei, wymawiane /hæɪ/ (jak "ej" w mej /mɛj/)

Norweskie spółgłoski

• /p/ - jak w panne, wymawiane /ˈpɑnːə/ (jak "p" w pies /pʲɛs/)
• /b/ - jak w bil, wymawiane /biːl/ (jak "b" w bal /bal/)
• /t/ - jak w tak, wymawiane /tɑːk/ (jak "t" w tak /tak/)
• /d/ - jak w dag, wymawiane /dɑːɡ/ (jak "d" w dom /dɔm/)
• /k/ - jak w katt, wymawiane /kɑtː/ (jak "k" w kot /kɔt/)
• /ɡ/ - jak w gutt, wymawiane /ɡʉtː/ (jak "g" w gość /ɡɔɕt͡ɕ/)
• /f/ - jak w fisk, wymawiane /fɪsk/ (jak "f" w foka /ˈfɔ.ka/)
• /v/ - jak w vann, wymawiane /vɑnː/ (jak "w" w waga /ˈva.ɡa/)
• /s/ - jak w sol, wymawiane /suːl/ (jak "s" w sam /sam/)
• /ʃ/ - jak w skje, wymawiane /ʃeː/ (jak "sz" w szkoła /ˈʃkɔ.wa/)
• /ʂ/ - jak w sjåfør, wymawiane /ʂoːˈføːr/ (brak dokładnego polskiego odpowiednika, podobne do "sz" w szach /ʃax/)
• /ç/ - jak w kjøtt, wymawiane /çœtː/ (brak polskiego odpowiednika, podobne do "ch" w niemieckim ich /ɪç/)
• /l/ - jak w lys, wymawiane /lyːs/ (jak "l" w lis /lʲis/)
• /r/ - jak w rød, wymawiane /røːd/ (jak "r" w rzeka /ˈʐɛka/ - w norweskim bardziej wibrujące)
• /m/ - jak w mann, wymawiane /mɑnː/ (jak "m" w mama /ˈmama/)
• /n/ - jak w natt, wymawiane /nɑtː/ (jak "n" w noga /ˈnɔɡa/)
• /ŋ/ - jak w ring, wymawiane /rɪŋ/ (jak "ng" w angielskim song /sɒŋ/)
• /j/ - jak w ja, wymawiane /jɑː/ (jak "j" w jak /jak/)

Unikalne cechy wymowy norweskiej

Chociaż wymowa norweska ma podobieństwa do innych języków skandynawskich, ma również unikalne cechy, które są ważne dla uczących się.

• Akcent toniczny: Norweski ma dwa różne akcenty toniczne, które mogą zmieniać znaczenie słowa. Na przykład, bønder (rolnicy) /ˈbø̀nːər/ vs. bønner (fasola) /ˈbǿnːər/.
• Spółgłoski retrofleksyjne: W niektórych dialektach, kombinacja /r/ z niektórymi zębiodziąsłowymi spółgłoskami jak /t/ i /s/ prowadzi do dźwięków retrofleksyjnych, takich jak /ʈ/ i /ʂ/.
• Palatalizacja: Niektóre spółgłoski, jak /k/ i /g/, są palatalizowane przed przednimi samogłoskami, podobnie jak w innych językach.
• Długość samogłosek: Jak w językach czeskim i japońskim, norweski rozróżnia krótkie i długie samogłoski. Na przykład, skål (miska) /skuːl/ vs. skal (powinien) /skɑl/.
• Wzory intonacyjne: Norweski ma charakterystyczne wzory intonacyjne, które różnią się między dwoma głównymi dialektami: wschodnionorweskim i zachodnionorweskim. To wpływa na melodię mówionego języka norweskiego.
• Zbitki spółgłoskowe: Norweski często używa zbitek spółgłoskowych, które mogą być trudne dla osób niebędących rodzimymi użytkownikami języka, takich jak w språk (język) /sprɔːk/.
• Wariacje dialektalne: Wymowa może znacznie różnić się w różnych norweskich dialektach, wpływając na samogłoski, spółgłoski i wzory intonacyjne. Na przykład, wymowa słowa jeg (ja) może sięgać od /jæɪ/ do /je/ do /e/ w zależności od regionu.

Fiszki norweski - AgileFingers Opanuj norweski dzięki interaktywnym fiszkom do nauki słownictwa. Pisz i ucz się języka obcego.